‘Vergezeld van een oude Hasselblad-camera reist Alexia Leysen van mens tot mens, op zoek naar ieders comfort words: woorden die kracht geven wanneer het leven moeilijk doet.
Wanneer twee mensen 45 jaar samen zijn, beginnen ze in elkaar over te lopen. Je weet niet meer goed waar je zelf eindigt en waar je partner begint ... Je wordt op een bizarre manier deel van elkaar. Dan bestaat het gevaar dat liefde iets vanzelfsprekends lijkt te worden, maar dat is het niet. Mijn vrouw en ik proberen er daarom telkens weer over te waken dat onze relatie geen gewoonte wordt. Tegelijk moet je weten dat ook onze lange liefde sowieso op een schommelende curve deint, die ook haar dieptes heeft. Dan is het ongelooflijk als je – na alle slechte liedjes, teksten en uitgeholde clichés over dat onderwerp – een zin vindt die zo krachtig gebeeldhouwd is dat de schoonheid en de emotie er weer vanaf gutsen. Dit is een hartverwarmende regel uit Tony, de zieke pony: de verzamelde liedjesteksten van Hugo Matthysen. Als dierbare vriend zit ook hij al bijna een halve eeuw in mijn leven vervlochten.’
‘Als jonge geliefden weet je niet of je samen oud zal worden. Daar denk je zelfs nog niet aan. Maar gaandeweg kreeg ik wel het gevoel: wij zijn voor eeuwig. Het is niet dat ik voor mijn vrouw dit soort dingen citeer wanneer ik ’s ochtends toastjes maak. Wij zijn niet van de grote lyriek, of te veel zeemzoetigheid om ons samenzijn te bevestigen. Hoogstens zeg ik bij de koffie: “Vandaag wint gij: mij. Of, win ik u.” (glimlacht) Wij zijn inmiddels die zestigers die samen oud aan het worden zijn. In deze wereld waarvan de problemen tegenwoordig zwaar op me kunnen wegen, is Hugo’s prachtige gedachte een des te warmere troost. Dat van dat oor afsnijden gaat niet gebeuren, maar dat van dat graf: dat mag het zijn.’